Deel 1: Meten
Een ware kampioen rijdt alleen op het beste materiaal, maar wat houdt dat “beste” eigenlijk in? Denkend als moderne man ligt het antwoord natuurlijk op het internet en haar fora. Keuze te over, dus begon de zoektocht van Driver X zijn nieuwe raspaardje met www.
De onderwerpen “wat is mijn frame maat?” springen gelijk in het oog, dus hier moesten mijn concurrenten aan het werk zijn die zich informeerden bij specialisten van de wielerwereld. De lengte van hun lichaam werd doorgespeeld en in een quote werd het advies door de doctoren medegedeeld. Deze vorm van zelfmedicatie leek me niet direct de oplossing voor mijn goddelijke lichaam. Mijn beenlengte, en het verschil daar in, armlengte en andere specifieke problemen worden niet meegenomen in de eindconclusie.
“Meten is weten”, maar alleen als je de maten kunt interpreteren die daar voor nodig zijn, wil ik daar aan toevoegen. Zo heb ik al verschillende vrouwelijke fans afgeschikt met “54”, als ze mijn “size” vroegen. Ook de meeteenheid speelt hier een grote rol natuurlijk….
Dus voor enkele duizenden euro’s te besteden, besloot ik € 125,- te investeren in een bio-mecanicien, zoals ik hem maar besluit te noemen. Op een grijze dinsdagochtend loop ik hun pand binnen voor mijn metingen. Via een korte vragenlijst krijgt men een beeld van mijn kunnen en de soort fietser die ik ben. Daarna volgde een medische check van mijn indrukwekkende lichaam en eventuele beperkingen. Om dat laatste kon ik alleen maar lachen met mijn onbeperkte mogelijkheden. Er werden camera’s uit de kast getrokken die mij observeerden tijdens mijn fietstest. Er werden hoeken gemeten, aan de fiets gesleuteld en ik mocht weer verder met de test. Het verschil was verbluffend, de tractie in mijn nek was weg en voelde me veel beter zitten op mijn racemonster. Na enkele honderden Km’s trek ik de volgende conclusie: het opmeten van je lichaam door een vakkundig persoon is cruciaal voor de serieuze fietser. Doe dit alleen ruim VOOR een belangrijke tocht, want de lichaam moet zeker enkele weken wennen. Je weet na de meting de hoogte van je zadel, balhoofd, frame-en stuurpenlengte.
giovedì 12 novembre 2009
lunedì 28 settembre 2009
06/09/ 09 – Gran Fondo Colnago - 156 Km
De afsluiting van seizoen 2009 volgt in het Noorden van Italië, meer precies Piacenza, wat de minder geïnformeerde reiziger kan plaatsen tussen Milaan en Bologna. Na een korte autorit van mijn appartement naar de EXPO van Piacenza sluit ik aan bij de rij auto’s die naar de parking wordt geleid van “la fiera”. Ondanks de gekende rijstijl van de gastheren verloopt alles uiterst rustig en geordend. Toch gooi ik de auto, als ingeburgerde Italiaan, op een plaats die mij uitkomt. Later bleek dit het einde van de startgril te zijn, misschien niet de meest ideale plaats om je auto te zetten. Op een korte afstand bevind zich de organisatie waar ik mijn nummer en chip moet afhalen. Evenals het typisch Italiaanse fenomeen, het”pacco gara”. Een tas vol spullen, die tot mijn grote verrassing ook nog eens bruikbaar zijn. Rustig kleed ik mij aan en verander in superheld Driver X. Mijn start nummer was boven de 2000, dus als een blauwtje zet ik me in het vak bedoelt voor de startnummers van 2000 tot 4000. 10 minuten voor de start kom ik er achter dat alleen de idioten zich aan deze regel houden. Met een select groepje staan we in ons vak te wachten tot iemand van ons de Nobelprijs voor correct gedrag in ontvangst mocht nemen. Of misschien waren het de mensen die, eigenlijk net als ik, bang waren voor de vliegende start. De wildwest verhalen hadden mijn oor al bereikt, toch had ook ik de taferelen niet verwacht die de eerste 30 Km op mijn netvlies kwamen.
Bijna als laatste kwam ik over de start en nestelde me een groepje die een iets ander tempo aanhielden dan ik normaal gewend ben. Tegen de 40 Km/uur en mijn overslagpunt vlogen we richting de Apennijnen, terwijl er langs de kant renners wachtende waren op de ambulance. Het leek een slachtveld en ik besloot maar een tandje minder te doen en aan te sluiten bij de mindere goden die we langzaam inhaalden. Bij de aanloop van de eerste helling begon het feest pas echt, de ketting vloog eraf en kwam netjes tussen mijn frame en de 30 terecht. Met zwarte vingers vlieg ik de eerste helling op, 1700 meter à 11% gemiddeld. Mijn hartslag zit erg hoog vandaag, na een week rust, maar de benen voelen super aan. Er volgen nog 600 meter à 5/6 % en daarna de eerste bevoorrading. Ondanks dat de tijd doorloopt en ik vloeibaar eten mee heb, stop ik om wat te eten en te drinken. Wie dacht dat er afdaling volgde kwam bedrogen uit, de eerste test was slechts een op stapje voor “Passo Caldarola”, wat nog zo’n 10 Km klimmen betekende. Er volgt een gelijkmatige klim waar ik mijn inhaalrace verder zet. Fit kom ik boven en stort me in de fantastische afdaling. Iemand had blijkbaar te veel genoten van de omgeving, gezien een Cervelo rijder zonder achterwiel naar boven kwam lopen. Ik word bijna niet ingehaald, alleen door een waaghals zonder helm.
Bevoorrading 2 volgt net voor de splitsing met de “media”, de “Echten” beginnen aan het toetje van de dag: “PASSO SANTA BARBARA”. De organisatie vond het belangrijk om de deelnemers te informeren over deze klim, 4.5% en 18 Km lang. Daar draai ik mijn hand niet voor om en vlieg met deze wetenschap naar boven. De eerste 2 Km’s waren toch best stijl, 14% max, maar ging stug door omdat het tenslotte “maar” 4.5 % gemiddeld was. Na een 5 Km rees mij toch de vraag wanneer het eens onder de 6% zou gaan, helaas kwam daar 4 Km later pas een antwoord op. Een korte afdaling en weer stijl naar boven, stond de top waar ik vermoeid maar niet kapot aankwam. Gebraden is een goede omschrijving, gezien de temperatuur van 30 graden. In de afdaling kwam er weinig van rusten omdat het asfalt meer weg had van de fameuze “Paddenstraat” nabij Zottegem. Bij iedere gevaarlijke bocht stond iemand om ons te waarschuwen, een groot compliment voor de organisatie.
Beneden konden we gelijk beginnen aan de volgende uitdaging: “Passo del Cerro” 13 Km à 5%. Gezien de tijd werd geregistreerd wilde ik iets extra geven, hoewel de Santa Barbara zwaar in de benen zat. Zeer gelijkmatig klom ik naar boven terwijl niemand kon volgen, ik waande me echt Pantani totdat een prof van Lampre voorbij kwam zeilen tijdens zijn trainingsronde. Ook in het klassement kwam het Pantani gevoel niet terug, 62% van de 2329 deelnemers was sneller dan mijn 14 en een beetje Km/uur gemiddeld. Een helft had niet het lange parcours gedaan en de andere helft was natuurlijk gedrogeerd of geduwd door volgauto’s, geen andere verklaring mogelijk want de benen waren echt super. Er volgde een mooie afdaling waar ik een groepje in het vizier kreeg, gezien de matige/ harde wind schuin tegen zat zette ik alles op alles om ze bij te halen. Helaas zag ik ze steeds verder verdwijnen waarop ik maar besloot rustig te pedellen en op de volgende groep te wachten.
Met een groepje van een man of 20 reden we, de voor locals, bekende helling Bagnolo Spauracchio op. 1400 meter met een gemiddelde van 9.4 % (max 14%) de laatste kraker waar ik iedereen soepel achter me liet. Boven wachtte er weer eten en drinken, waarna de finalesprint volgde naar Piacenza. Ik nam een groepje op sleeptouw maar werd slechts door 1 man serieus afgelost. Vandaag maakte het allemaal niets uit, want ik leek niet kapot te kunnen. Met een gemiddelde van 23.2 Km/uur, inclusief stops was ik best tevreden. Helaas was 82% van het startveld sneller dan mij en in mijn categorie zelfs 87%. Het gevoel en de werkelijke uitslag komen dus niet overeen, ik heb nog een lange weg te gaan. Ik heb nu een hele winter om mij te bezinnen over mijn doelen en aanpak.
Gran Fondo Colnago volgens Driver X:
Organisatie: 9
Parcours: 7.5
Bevoorrading: 9
Benen: 10
Materiaal: 5
Bijna als laatste kwam ik over de start en nestelde me een groepje die een iets ander tempo aanhielden dan ik normaal gewend ben. Tegen de 40 Km/uur en mijn overslagpunt vlogen we richting de Apennijnen, terwijl er langs de kant renners wachtende waren op de ambulance. Het leek een slachtveld en ik besloot maar een tandje minder te doen en aan te sluiten bij de mindere goden die we langzaam inhaalden. Bij de aanloop van de eerste helling begon het feest pas echt, de ketting vloog eraf en kwam netjes tussen mijn frame en de 30 terecht. Met zwarte vingers vlieg ik de eerste helling op, 1700 meter à 11% gemiddeld. Mijn hartslag zit erg hoog vandaag, na een week rust, maar de benen voelen super aan. Er volgen nog 600 meter à 5/6 % en daarna de eerste bevoorrading. Ondanks dat de tijd doorloopt en ik vloeibaar eten mee heb, stop ik om wat te eten en te drinken. Wie dacht dat er afdaling volgde kwam bedrogen uit, de eerste test was slechts een op stapje voor “Passo Caldarola”, wat nog zo’n 10 Km klimmen betekende. Er volgt een gelijkmatige klim waar ik mijn inhaalrace verder zet. Fit kom ik boven en stort me in de fantastische afdaling. Iemand had blijkbaar te veel genoten van de omgeving, gezien een Cervelo rijder zonder achterwiel naar boven kwam lopen. Ik word bijna niet ingehaald, alleen door een waaghals zonder helm.
Bevoorrading 2 volgt net voor de splitsing met de “media”, de “Echten” beginnen aan het toetje van de dag: “PASSO SANTA BARBARA”. De organisatie vond het belangrijk om de deelnemers te informeren over deze klim, 4.5% en 18 Km lang. Daar draai ik mijn hand niet voor om en vlieg met deze wetenschap naar boven. De eerste 2 Km’s waren toch best stijl, 14% max, maar ging stug door omdat het tenslotte “maar” 4.5 % gemiddeld was. Na een 5 Km rees mij toch de vraag wanneer het eens onder de 6% zou gaan, helaas kwam daar 4 Km later pas een antwoord op. Een korte afdaling en weer stijl naar boven, stond de top waar ik vermoeid maar niet kapot aankwam. Gebraden is een goede omschrijving, gezien de temperatuur van 30 graden. In de afdaling kwam er weinig van rusten omdat het asfalt meer weg had van de fameuze “Paddenstraat” nabij Zottegem. Bij iedere gevaarlijke bocht stond iemand om ons te waarschuwen, een groot compliment voor de organisatie.
Beneden konden we gelijk beginnen aan de volgende uitdaging: “Passo del Cerro” 13 Km à 5%. Gezien de tijd werd geregistreerd wilde ik iets extra geven, hoewel de Santa Barbara zwaar in de benen zat. Zeer gelijkmatig klom ik naar boven terwijl niemand kon volgen, ik waande me echt Pantani totdat een prof van Lampre voorbij kwam zeilen tijdens zijn trainingsronde. Ook in het klassement kwam het Pantani gevoel niet terug, 62% van de 2329 deelnemers was sneller dan mijn 14 en een beetje Km/uur gemiddeld. Een helft had niet het lange parcours gedaan en de andere helft was natuurlijk gedrogeerd of geduwd door volgauto’s, geen andere verklaring mogelijk want de benen waren echt super. Er volgde een mooie afdaling waar ik een groepje in het vizier kreeg, gezien de matige/ harde wind schuin tegen zat zette ik alles op alles om ze bij te halen. Helaas zag ik ze steeds verder verdwijnen waarop ik maar besloot rustig te pedellen en op de volgende groep te wachten.
Met een groepje van een man of 20 reden we, de voor locals, bekende helling Bagnolo Spauracchio op. 1400 meter met een gemiddelde van 9.4 % (max 14%) de laatste kraker waar ik iedereen soepel achter me liet. Boven wachtte er weer eten en drinken, waarna de finalesprint volgde naar Piacenza. Ik nam een groepje op sleeptouw maar werd slechts door 1 man serieus afgelost. Vandaag maakte het allemaal niets uit, want ik leek niet kapot te kunnen. Met een gemiddelde van 23.2 Km/uur, inclusief stops was ik best tevreden. Helaas was 82% van het startveld sneller dan mij en in mijn categorie zelfs 87%. Het gevoel en de werkelijke uitslag komen dus niet overeen, ik heb nog een lange weg te gaan. Ik heb nu een hele winter om mij te bezinnen over mijn doelen en aanpak.
Gran Fondo Colnago volgens Driver X:
Organisatie: 9
Parcours: 7.5
Bevoorrading: 9
Benen: 10
Materiaal: 5
Iscriviti a:
Post (Atom)